Kijken is optellen in goed vertrouwen:

           dit is de voorkant van een lepeltje

           dan zal de achterkant er ook wel zijn.

(K. Schippers. Fragment uit: Sonatines door het open raam)

​

Wij mensen proberen grip te krijgen op de wereld waarin we leven. Om die behapbaar te maken, delen we hem op in hokjes, bedenken we regels, schema’s en verlangen we heldere definities: zwart-wit, goed-fout, waar-onwaar. Dit geeft ons een gevoel van zekerheid en controle, maar het zorgt er ook voor dat we onze omgeving minder onbevangen benaderen. Is er in een wereld die steeds meer streeft naar eenduidigheid en efficiëntie nog ruimte voor twijfel? Kunnen we ons nog verbazen over de dingen die we inmiddels als vanzelfsprekend zijn gaan beschouwen?

Mijn werk is een oefening in onbevangenheid. Door aandachtig te kijken naar de alledaagse dingen alsof ik ze voor het eerst zie, ermee te spelen en het toeval te omarmen, probeer ik het gewone opnieuw bijzonder te maken. Ik zet mijn lichaam in als onderzoeksinstrument, zoals we dat als kind allemaal deden. Via de zintuiglijke ervaring in combinatie met de verbeelding kom ik tot een ander soort begrip van de realiteit dan via het rationele meten en logisch redeneren. Zo doe ik spelenderwijs een poging onze alledaagse omgeving te herinterpreteren.

Uit dit spel komen poëtische ingrepen voort waardoor de werkelijkheid kantelt en samensmelt met de verbeelding. Dit zijn vaak kortstondige momenten die ik vang met de videocamera of uitwerk als (video-)installatie. De alledaagse dingen om ons heen krijgen zo een nieuwe betekenis. Op deze wijze probeer ik een flexibele manier van kijken, denken en begrijpen aan te reiken. Ik speel met onze perceptie en logica: Hoe kijken we en hoe interpreteren we dat wat we zien? In hoeverre construeren wij zelf de werkelijkheid? Onbevangenheid en het twijfelen aan zekerheden maakt van de wereld een speeltuin die steeds opnieuw ontdekt kan worden.